Ξερολιθιά, του Βασίλη Τσιράκη

Αθήνα, φθινόπωρο 2004. Η Ολυµπιάδα έχει τελειώσει, η Αθήνα έχει αλλάξει και µαζί της έχει αλλάξει, ή µάλλον καταρρεύσει, η ζωή τεσσάρων κατοίκων της.

Ο Άγγελος: Στέλεχος του δηµιουργικού τµήµατος της διαφηµιστικής R&B.

Η συγκολλητική ουσία στα κοµµάτια ενός σπασµένου αγγείου δεν µπορεί να είναι ακριβότερη από την αξία του…

Η Ηρώ: Επιτυχηµένη ερµηνεύτρια στον χώρο του τραγουδιού.

Οι Κινέζοι χρησιµοποιούσαν ως συγκολλητική ουσία τον χρυσό…

Η Σόνια: Οικονοµική µετανάστρια από τη Σερβία.

Στην Ιαπωνία µετά τη συγκόλληση έβαφαν µε έντονο χρώµα το ράγισµα για να το ξεχωρίζουν και να µην το λησµονούν…

Ο Παύλος: Μηχανικός στα ολυµπιακά έργα.

Όµως εσύ, έτσι ή αλλιώς, τώρα δεν είσαι παρά ένας άνεργος που η συγκολλητική του ουσία έχει σωθεί…

Και ένας συγκολλητής στο εργοστάσιο µεταλλουργίας πασχίζει να ενώσει τα κοµµάτια του κατακερµατισµένου κόσµου, ενώ από κοντά ο παλιός µάστορας επιµένει: «Η ξερολιθιά µάς διδάσκει πως στη ζωή δεν έχουμε ανάγκη το περιττό και το ανούσιο. Αρκεί η µια πέτρα δίπλα στην άλλη».

Όσο για το μικρό προσφυγόπουλο, εμφανίζεται πάντα εκεί που δεν το σπέρνουν. Μήπως τελικά αυτό θα τους οδηγήσει στη λύτρωση;